باندل‌های دایینگ لایت ۲ هیو استیومن

معرفی بازی Dying Light 2

داستان بازی دایینگ لایت ۲ که در سال ۲۰۳۶ آغاز می‌شود، با محوریت شخصیتی به نام اِیدِن (Aiden) است. ایدن متوجه شده که در شهری به نام Villedor می‌تواند سرنخ‌هایی از میا،‌ خواهر گم‌شده خودش پیدا کند و به همین دلیل پا به این شهر آخرالزمانی می‌گذارد که زامبی‌ها در همه‌جای آن دیده می‌شود و به‌جز این موجودات، انسان‌ها هم در قالب گروه‌های مختلف، با یکدیگر در کشمکش هستند. دایینگ لایت ۲، انصافا شروع داستانی مناسبی دارد؛ ایده گشتن به‌دنبال خواهر میا پتانسیل این را که تبدیل به انگیزه‌ای مناسب برای ماجراجویی در جهانی بی‌رحم شود، دارد اما متاسفانه بازی آنطور که باید این داستان را به‌شکل درستی گسترش نمی‌دهد و در عوض، با رفتن سراغ مسائل حاشیه‌ای مختلف و دادن شاخ و برگ بیش از حد به جزییات داستانی‌اش، تبدیل به تجربه‌ای آشفته از این نظر می‌شود.
درواقع عوامل مختلفی در کیفیت فعلی داستان دایینگ لایت ۲ تأثیرگذار هستند که یکی از مهم‌ترین آن‌ها، شخصیت‌پردازی نه‌چندان مناسب کاراکتر‌های بازی است. تقریبا به‌جز یکی دو نفر، آن هم در حالتی خوشبینانه، سایر کاراکتر‌هایی که در طول تجربه مأموریت‌های اصلی یا فرعی با آن‌ها روبه‌رو می‌شویم، پرداخت و پیچیدگی شخصیتی خاصی ندارند و هرگز به چیزی فراتر از کاراکتر‌هایی سطحی که انگار فقط در بازی حضور دارند که داستان به هر شکلی که شده پیش برود، تبدیل نمی‌شوند. همین مسئله هم باعث می‌شود تا برقراری ارتباط با آن‌ها چندان ساده نباشد و به همین دلیل هم دنبال کردن ماجراهایشان، آن تاثیر لازم را روی مخاطب نگذارد. البته داستان دایینگ لایت ۲، خالی از ویژگی مثبت هم نیست و مثلا ارائه حق انتخاب به بازیکن در موقعیت‌های مختلف و منتهی شدن این انتخاب‌ها به یکی از پایان‌های چندگانه بازی، به‌خوبی پیاده شده است. اما خب حیف که شخصیت‌پردازی کاراکتر‌ها، مانع از همذات‌پنداری یا برقراری ارتباط مناسب با آن‌ها می‌شود و در نتیجه این انتخاب‌ها بیشتر از اینکه بر پایه علاقه یا نفرت شما نسبت به کاراکتری خاص باشند، بیشتر از کنجکاوی ناشی از رسیدن به یک نوع پایان خاص نشات می‌گیرند و در نتیجه ضعف در شخصیت‌پردازی، حتی روی این جنبه از داستان دایینگ لایت ۲ هم تاثیر گذاشته است.