باندل‌های فارکرای ۶

فار کرای ۶ نقشه‌ی بسیار بزرگ و محیط‌های پرشماری دارد. تعداد مراحل بازی واقعا زیاد است و به پایان رساندن کامل آن‌ها طول می‌کشد. در حقیقت اگر کمیت یعنی ابعاد پروژه یا حجم محتوای ویدیوگیم قرار بود مشخص‌کننده‌ی اصلی ارزش آن باشد، بازی Far Cry 6 قطعا یکی از برترین AAAهای سال به حساب می‌آمد. اما وقتی اصولی به بخش به بخش طراحی مراحل و مواردی همچون فراز و فرود قابل‌توجه کیفیت تجربه‌ی بازیکن از بازی طی ساعات مختلف نگاه می‌کنیم، دیگر نمی‌توانیم چشم خود را روی تکرارها ببندیم.

البته که بازی Far Cry 6 در برخی از بخش‌ها هم عالی به نظر می‌رسد؛ از خلق محیط‌های متفاوت با گرافیک فنی بسیار خوب تا آفرینش مراحل خاصی که شاید هر چند ساعت یک بار از راه برسند، اما به خودی خود تجربه‌ای قابل‌توجه را تقدیم گیمر می‌کنند.

بازی Far Cry 6 نه فقط به چند فار کرای ساخته و عرضه‌شده از سال ۲۰۱۴ میلادی به بعد که به آثار دیگر یوبیسافت طی این مدت هم شباهت فراوانی دارد. زیرا تمام هویت چندین و چند بازی جهان-باز یوبیسافت طی چند سال اخیر با محوریت سیستمی طراحی شد که مخاطب را مجبور به بالا بردن سطح سلاح‌ها و شخصیت می‌کنند.

البته که اصل این مدل طراحی مرحله را بارها در بازی‌های ویدیویی فوق‌العاده نیز دیده‌ایم. اما وقتی اِلِمان‌ها به شکل سطحی وارد گیم‌پلی شوند، گیمر بارها احساس می‌کند که سیستم بر او تحمیل شده است؛ تا مجبور به پشت سر گذاشتن مراحل تکراری و بالا بردن سطح به هدف تجربه‌ی منطقی مراحل اصلی باشد.