گوروگوا – Gorogoa

معرفی بازی Gorogoa

Gorogoa: همواره وقتی به انجام یک کار و رسیدن به نتیجه‌ای موفقیت‌آمیز فکر می‌کنیم، راهی طولانی با کلی پیچ و خم هولناک و تاریک را در ذهن خود متصور می‌شویم که مانع جدی رسیدن ما به آن قله درخشانِ بالاتر از ابرها است. اما حقیقت این است که از هر شخص موفقی در هر زمینه‌ای بپرسید، قطعا به شما خواهد گفت که کافی است قدم اول را بردارید و وارد دل ماجرا شوید؛ پس از آن، همه‌ی آن تاریکی‌ها برای‌تان روشن خواهد شد. مثل یک چراغ‌قوه‌ای که شاید فقط دو متر جلوتر از شما را روشن می‌کند، اما همین روشنایی کم هم با قدم برداشتن رو به جلو، کل مسیر را برای‌تان نشان خواهد داد.

داستان ساخت بازی Gorogoa نیز چنین است. داستان کسی که تصمیم می‌گیرد یک بازی متفاوت بسازد و پس از ۶ سال بالاخره موفق می‌شود به چیزی که دنبالش می‌کرده، دست یابد. داستان کسی که بارها در میانه راه متوجه اشتباهاتش می‌شود، به عقب برمی‌گردد، نواقصش را برطرف می‌کند و دوباره راهش را از سر می‌گیرد. داستان تلاش تک‌نفره‌ای که با بهره‌گیری از ابتدایی‌ترین چیزها، یکی از بازی‌های خوب و به‌یادماندنی امسال را برای ما به ارمغان آورده است. این، داستان جیسون رابرتز است. بازی Gorogoa اثری در سبک معمایی است که یک داستان جذاب را با روایتی جذاب‌تر تقدیم شما می‌کند. داستان Gorogoa جزو آن قصه‌های سرراست و کلیشه‌ای نیست که بتوان پایانش را از همان ابتدا فهمید. شما در طول بازی وظیفه دارید تا ۵ گوی با رنگ‌های مختلف را از مناطق متفاوتی به دست آورید، اما اینکه هدف از این کار چیست و به چه نتیجه‌ای ختم می‌شود، نیازمند این است که حتما به تجربه Gorogoa بپردازید.

از همان لحظه‌ای که بازی را آغاز می‌کنید، قطعا متوجه فضای خاص و نحوه روایت جالب داستان خواهید شد. مهم‌ترین ویژگی داستان این است که هر کسی می‌تواند برداشت مخصوص خودش را از آن داشته باشد. در واقع نمی‌توان گفت که این کاراکتر خوب و آن کاراکتر بد است و به خاطر فلان اعمال مشخصی که انجام می‌دهد، پایان مشخصی هم نصیبش می‌شود. بازی شما را با یک داستان پیچیده روبرو می‌کند و زمانی این ماجرا پیچیده‌تر می‌شود که بدانید هیچ دیالوگ و اصلا هیچ متنی به هیچ زبانی در طول بازی نشان داده نخواهد شد. در حقیقت روایت کل داستان بازی حالتی کاملا بصری دارد و شما فقط با تصاویر و حرکاتی که می‌بینید ارتباط برقرار خواهید کرد و این مسئله نه تنها نقطه ضعفی بر بازی نیست، بلکه عاملی است که باعث می‌شود تا هر بازیکن، درک مخصوص به خود را از داستان بازی داشته باشد. وقتی که قرار باشد من با یک زبان خاص با شما صحبت کنم، مشخص است که مخاطبان من فقط افرادی می‌توانند باشند که آن زبان را درک کنند، اما سازنده بازی با حذف هرگونه دیالوگ و زبان خاصی، می‌خواهد مخاطبانش را به بالاترین حد ممکن برساند. حالا این مخاطب است که باید تصمیم بگیرد چه برداشتی از مجموعه تصاویری که می‌بیند داشته باشد. در واقع، همانطور که گیم‌پلی بازی یک پازل است، داستان آن هم پازلی است که ذهن شما باید آن را تکمیل کند و خب طبیعی است که وقتی چند قطعه از این پازل پیدا نشود، ذهن ما جای خالی آن‌ها را پر خواهد کرد.